İnsan yaradılışı itibariyle kolay olanı sever ama Müslüman bilir ki imtihan zorlukta başlar. İyi günde herkes meydana çıkar önemli olan zor zaman da meydana çıkabilme cesaretini göstermektir. Nitekim İslam zora talip olanların sırtında yükselmiştir. Cenneti umuyorsan ey Müslüman! Zora talip olmak ve fedakârlık yapmak zorundasın.
İslam toplumu olarak öyle bir hale geldik ki, biz bir iş yapıyorsak muhakkak doğrudur, başkası yapıyorsa muhakkak yanlıştır anlayışı içine girdik. Hâlbuki bu tavrımız İslamiyet’in yasakladığı ve kaçınılmasını emrettiği fitne’ye sebebiyet verdiğini farkında bile değiliz.
İnsanoğlu ona sunulan hayatın içerisinde yaşadığı birçok olayın içinden bazılarını açık eder, bazılarını da gizleme gereği duyar. Peki! İnsan neden bunu yapar? İnsan fıtratı gereği doğru olmayan hal ve hareketini, günahını, yaptığı haksızlıkları gizlemeye çalışır. Ancak Rabbinin onun her halinden haberdar olduğunu unutur!
İnsanoğlu yaratılışını unutarak çoğu zaman kendisini dev aynasında görür. Hâlbuki tecrübelerle sabittir ki, insanın çok zayıf bir varlıktır. Buna Rağmen yine de büyüklenmeden vazgeçmez. Yeri gelir firavun ve Nemrut gibi ilahlık iddiasında bulunur. Zaman gelir yaptıklarını ilahlaştırır. Sonunda da hiç ölmeyecekmiş gibi baki olduğunu zanneder.
Bizler yaratılıştan gelen bir içgüdü ile bir arada yaşama ve etkileşimde bulunma ihtiyacı duyarız. Dinimiz İslam ise bu birlikteliği İslam kardeşliği üzerinden bir inanç etrafında birleşmeye tabii tutar ve buna engel olan her hususu da haram kılar.
Hepimiz zaman zaman deriz ki, bu dünyada adalet yok! İnanmış müminler olarak ta adaletin ancak mahşerde tecelli edeceğine inanırız Peki! Ama o dehşetli güne ne kadar hazırız? Yoksa daha kıyamete çok mu var diyoruz!
