İNSANLIĞIN ATASI İLK İNSAN HZ. ÂDEM

 

Değerli Müslümanlar:

İnsanoğlu niçin var edildiğini ve nasıl yaratıldığını merak etmiş ve buna tarih boyunca cevap aramıştır.

Şu unutulmamalı ki, Rabbimizin bizleri var etmesi bize ihtiyaç duyduğu için değil büyüklüğü bilensin diyedir.

Bizler ihtiyaçlı olduğumuzdan her şeyin ihtiyaçlı olduğunu düşüncesine kapılıyoruz, ancak Rabbimiz ihtiyaçlı değil, ihtiyaçları giderendir.

İşte Hz Âdem ile başlayan insanın serüveni bu kaide ile ortaya çıkmıştır.

Peki! Hz Âdem nasıl yaratıldı?

Beş aşamalı ve uzun bir zaman içinde balçık olan bir topraktan şekil verilmekle surete bürünmüş Allah’ın ruh üflemesi ile de can bulan bir varlık olmuştur.

Hz Âdem’in Cuma günü yaratıldığı, Cuma günü cennete konulduğu, yine dünyaya Cuma günü indirildiği Allah Resulü ‘nün şu beyanı ile ortaya çıkmaktadır:

Üzerine güneş doğan günlerin en hayırlısı, Cuma günüdür. Âdem o gün yaratıldı, o gün cennete kondu, yine o gün cennetten çıkarıldı. Kıyamet de ancak Cuma günü kopacaktır. [1]

Rabbimiz Hz Âdem’i yaratmayı murat ettiğini söylediğinde bu durum meleklerin dikkatini cezbetmiş ve şöyle söylemişlerdir:

وَاِذْ قَالَ رَبُّكَ لِلْمَلٰٓئِكَةِ اِنّٖي جَاعِلٌ فِي الْاَرْضِ خَلٖيفَةًؕ قَالُٓوا اَتَجْعَلُ فٖيهَا مَنْ يُفْسِدُ فٖيهَا وَيَسْفِكُ الدِّمَٓاءَۚ وَنَحْنُ نُسَبِّحُ بِحَمْدِكَ وَنُقَدِّسُ لَكَؕ قَالَ اِنّٖٓي اَعْلَمُ مَا لَا تَعْلَمُونَ

Hani rabbin meleklere, “Ben yeryüzünde bir halife yaratacağım” demişti. Onlar, “Biz seni övgü ile tesbih ederken ve senin kutsallığını dile getirip dururken orada fesat çıkaracak ve kan dökecek birini mi yaratacaksın?” dediler. Allah “Şüphe yok ki, ben sizin bilmediklerinizi bilirim” buyurdu. [2]

Meleklerin bu ifadeleri kıskançlık veya itiraz değildir.  Çünkü melekler nefis taşımazlar.

Meleklerin ifadeleri üzerine Allah c.c Hz Âdem’e eşyanın ismini öğretmiş ve meleklere eşyanın ismini sormuş, onlar bilemeyince Allah’ın emriyle Hz Âdem Bu soruya cevap vermiştir.

Bu noktada şu hatırlatmayı yapma gereği duyuyoruz; bazı aklı evveller her yaratılan varlığın bir anne-babaya ihtiyacı olduğu düşüncesiyle Hz Âdem’in de babası vardır demektedirler.

Hâlbuki bu ifade Allah’ın yoktan var etme sıfatını yok sayma mânâsına gelmektedir.

Allah Hz Âdem’e ruh üflendiğinde meleklere ve iblise ona secde etme emrini verdiğini kuran-ı Kerim’de şöyle haber vermektedir.

Burada şunu ifade etmek gerekiyor ki, secde etmekten kastın ibadet manası taşımak değil saygı manasında kullanılmasıdır.

Allah’ın açık bu emrine karşın iblis nefsinin ona hoş göstermesi sebebiyle büyüklenip secde etmeyi reddetti.

Bunun üzerine Allah c.c onu zelil bir şekilde cennetten kovdu.

“Şeytan kovulmuş manasında kullanılan bir cümledir”

Şeytan: Bu cümle dünya hayatı devam ettiği sürece insan tarafından bilinmesi ve kibre kapıldığı takdirde Allah'ın rahmetinden uzaklaşıp kovulmuşlardan olacağının bir örneği olarak karşımızda durmaktadır.

Şeytan Rabbimizin onu kovması üzerine ondan insanoğlunu aldatmak için izin istedi.

Bu ifadeden sonra akla şöyle bir soru gelebilir zaten Allah’a isyan eden bir kimse neden Allah'tan izin istesin?

Çünkü kâinatta hiçbir şey Allah’ın dilemesi dışında hareket edemez.

Rabbimiz şeytanı bizim bir imtihan vesilesi olarak izin verirken şunu da ifade etmektedir:

Sen ancak sana uyanları aldatabilirsin!

Bu ifadelerde gösteriyor ki Rabbimiz bizi değerli sayıp bizleri yeryüzüne halife kıldı.

Hz. Âdem’in var edilmesinde sonra insanlığın devamını sağlayacak Havva annemizin var edilmesi de önemli bir hadisedir. Rabbimiz bu hususu şöyle ifade ediyor:

هُوَ الَّذٖي خَلَقَكُمْ مِنْ نَفْسٍ وَاحِدَةٍ وَجَعَلَ مِنْهَا زَوْجَهَا لِيَسْكُنَ اِلَيْهَاۚ

Sizi bir tek candan yaratan, kendisiyle mutlu olsun diye ondan da eşini yaratan O’du.[3]

Bu noktada şu soruyu sormak gerekir: Havva annemiz Hz Âdem’in kaburga kemiğinden mi var edilmiştir?

Bu soruya Allah Resulü s.a.v’in şu ifadesi ile cevap vermek mümkündür:

Kadın bir kaburga kemiği gibidir. Kadın bir kaburga kemiğinden, bir eğri kaburga kemiğinden yaratıldı, onu doğrultmaya kalkarsan kırarsın, kırılması da boşanmasıdır. [4]

Hz Âdem ve Havva annemiz Rabbimiz tarafından cennete yerleştirildiler ve imtihan olarak bir ağaca yaklaşmamaları onlara emredildi.

Bu Emrin peşinden de Rabbimiz onlara şeytana karşı uyardı.

Ancak şeytan boş durmadı ve o ağacın sonsuzluk ağacı olduğu vesvesesi ile Hz Âdem ve Havva annemizi kandırarak cennette ebedi olarak kalmak istiyorlarsa o ağaçtan yemeleri gerektiğini onlara telkin etti.

Bu vesveseye kapılan Hz Âdem ve Havva annemiz yasaklanan ağacı yaklaşmaları ile birlikte üzerlerindeki elbiseleri sıyrıldı ve Allah’ın onların içerisinde var ettiği utanma duygusu sebebiyle cennet yapraklarıyla üzerlerini örtmek istediler.

Rabbimiz bu durum karşısında Hz Âdem babamıza “ben size bu ağaca yaklaşmayın demedim mi?”” Ben size bunu yapmanızı yasak etmedim mi? “ Diye onlara hesap sordu.

Sonuç olarak her iki tarafta cennetten kovulup dünyaya indirildi.

Rabbimiz birbirinize düşman olarak yeryüzüne inin diye ifade ettiği düşmanlık kıyamete kadar insanoğluyla şeytan arasında devam edecektir.

Burada kimse Hz Âdem'i insanlığa ihanet eden kimse olarak görmemeli çünkü yeryüzünün halifesi kılınan insanın yeryüzüne inmesi imtihan gereğiydi.

Hz Âdem ve Havva annemiz şeytan gibi Kibre kapılmadı ve şöyle dua ettiler:

Biz kendimize zulmettik eğer bizi bağışlamazsan ve bize acımazsan mutlaka ziyan uğrayanlardan oluruz.

Rivayetlerde Hz Âdem babamızın Hindistan bölgesine ve Hz Havva annemizin de Mekke'ye indirildiği ifade edilmektedir.

200 yıl birbirlerinin aradıkları ve hac emri üzerine Arafat'ta buluştukları rivayet edilmektedir.

Adam babamızdan almamız gereken en önemli ibret şeytanın bize açık düşman olduğudur ve hiçbir zaman bize hayırlı olanı ifade etmeyeceği gerçeğidir.

Rivayet odur ki, bir sabah namazında Hz Ali'yi namazdan alıkoyan şeytan bunun üzerine çok pişman olan Hz Ali'nin daha çok sevap alması üzerine onu sabah namazına kaldırdığı ifade edilmektedir.

Şeytanın bütün emeli insanın Allah'a isyan etmesini sağlamaktır.

Rabbim bizleri şeytanın vesvesesine kapılmaktan muhafaza eylesin!

 

 

 

 

 

 

 

---

[1] Müslim, Cuma, 5

[2] Bakara 30

[3] Araf 189

[4] Müslim, Reda 64; Nesai, Nikah 15; Ahmed b. Hanbel, II/168