YAŞARKEN TUZ KATMAZLAR AŞINA, METHİYELER DİZERLER MEZAR TAŞINA

Muhterem Müslümanlar:

İlk insan Âdem ( a.s )’dan beri insan kendisine faydası olan kimselerin değerini bilme hususunda zaaf yaşamıştır.Rabbimiz insanın zaaf yaşamaması için kitap ve peygamberlerle onlara yol göstermiş olsa da her seferinde nankör olan insan değer bilmemiş o güzel insanlara her türlü kötülüğü reva görmüşlerdir.

Bizlerde bunu hayatımız içinde zaman zaman yaşar ve şu sözleri duyarız; ’’kıymetini bilemedik meğerse ne kadar iyi bir insanmış’’ ifadelerine rastlarız.

Kimi ise o kadar bedbahttır ki, bu dünyada bunu idrak edemez ve ahrete bırakır. Rabbimiz o kimselerin durumunu şöyle beyan ediyor:

قَالُوا بَلٰى قَدْ جَٓاءَنَا نَذ۪يرٌ فَكَذَّبْنَا وَقُلْنَا مَا نَزَّلَ اللّٰهُ مِنْ شَيْءٍۚ اِنْ اَنْتُمْ اِلَّا ف۪ي ضَلَالٍ كَب۪يرٍ

Şöyle cevap verirler: "Evet, doğrusu bize bir uyarıcı (peygamber) gelmişti; fakat biz onu yalancılıkla itham etmiş ve ‘Allah hiçbir şey göndermemiştir; siz gerçekten büyük bir sapkınlık içindesiniz!’ demiştik."

وَقَالُوا لَوْ كُنَّا نَسْمَعُ اَوْ نَعْقِلُ مَا كُنَّا ف۪ٓي اَصْحَابِ السَّع۪يرِ

 "Şayet kulak vermiş veya aklımızı kullanmış olsaydık, şimdi şu alevli cehennemin mahkûmları arasında olmazdık!" diye de ilâve ederler. [1]

Bu kötü sonla karşılaşmamak için hak ve hakikat için çabalayanlara değer vermeli ve onlarla beraber olunmalı. Aksi takdirde şu sözde olduğu gibi bir durum ortaya çıkar;

Okşayan elin kıymetini bilmeyenler, tekmeleyen ayağı öperler.

İşte bu söz tamda bizi ifade ediyor desem yanlış demiş olmam.

Hâlbuki Mevlana’nın şu sözü nede güzel ifade eder kıymetli olana kıymet vermeyi;

Kıymet bilmek; kaybedince arkasından ağlamak değil, yanındayken sımsıkı sarılmaktır.

Onun içindir ki kıymet verecek dostlar edinmeli ve kıymet verene değer vermeli.

Rabbimiz bu hususta biz Müslümanlara şu uyarıda bulunuyor:

يَٓا اَيُّهَا الَّذٖينَ اٰمَنُوا لَا تَتَّخِذُوا بِطَانَةً مِنْ دُونِكُمْ لَا يَأْلُونَكُمْ خَبَالاًؕ وَدُّوا مَا عَنِتُّمْۚ قَدْ بَدَتِ الْبَغْضَٓاءُ مِنْ اَفْوَاهِهِمْۚ وَمَا تُخْفٖي صُدُورُهُمْ اَكْـبَرُؕ قَدْ بَيَّنَّا لَكُمُ الْاٰيَاتِ اِنْ كُنْتُمْ تَعْقِلُونَ

Ey iman edenler! Kendi din kardeşlerinizden başkasını dost ve sırdaş edinmeyin. Çünkü onlar size ellerinden gelen kötülüğü yapmaktan geri durmaz; her zaman sıkıntıya düşmenizi isterler. Baksanıza, size olan şiddetli öfkeleri ağızlarından taşıyor. Kalplerinde gizledikleri kin ve düşmanlık ise daha korkunçtur. Eğer aklınızı kullanıp gereğince davranırsanız, size ayetlerimizi kesin bir şekilde açıklamış bulunuyoruz. [2]

İyide hocam bizlerin kâfirlerle ne işimiz olur diyebilirsiniz, doğru kâfirlerle işimiz olmaz ama acı olan tarafı İslam’ı yaşayanlarla da işimiz olmuyor.

Her işimizde kimi seviyorsak onun dostunu dost, düşmanını düşman ediniyoruz.

Aynı domino taşı gibi; sevdiği dün yanlış dediğine bugün doğru diyorsa anında peşinden gidenlerde aynısını diyor ve domino taşının başındaki taşın düşmesiyle oluşan o hareket gibi bir tavır ortaya çıkıyor.

Öyle şeylere şahit oluyoruz ki, dün hakkı söylediği için yerden yere vurduklarını, ölümlerinin ardından söylediklerine inat methiyeler diziyorlar.

Bu durum karşısında insanın aklına Ziya Paşa’nın şu sözleri geliyor;

Yaşarken tuz katmazlar aşına, Methiyeler düzerler mezar taşına.

Samimiyetsizliğin ve ikiyüzlülüğün resmi olan bu hususa halk dilinde "timsah gözyaşı" deniyor.

Peki! Nedir timsah gözyaşı?

Timsah’ın avını yerken ağzını çok açması sebebi ile gözlerinden yaş gelmesidir. Bu gözyaşı üzüntünün değil açgözlülüğün işaretidir.

Unutulmamalıdır ki! Rabbim bizim sözlerimize değil kalbimize bakacak.

Allah, ancak samimiyetle ve sadece kendi rızası gözetilerek yapılan ameli kabul eder.. [3]

Farkında mıyız bilmem ama güzel insanlar aramızdan ayrılıp gidiyor. Zamanında kıymet vermedikleri kimseler öldükçe onların nasıl büyük ve güzel insanlar olduğunu söyleyenleri görünce bazen acıyor ve bazen de kızıyoruz.

Halk dilinde buna;

Kel ölür sırma saçlı, kör ölür ela gözlü olur ifadesi kullanılır. İlla da değer vermek için birinin ölmesi şart mıdır?

Ne olur bir seferde hayattayken değer verin!

Bize düşen ise insanların kıymet bilmeleri için değil Allah için yaşamaktır.

Rabbimizse her yaptığımızdan haberdardır. Onun için bizler onun bizi bilmesine talibiz!

وَكَفٰى بِاللّٰهِ شَه۪يداًۜ     

Şahit olarak Allah yeter. [4]

Bizler bu ikiyüzlü tavırları değiştirmek için yapacağımız en güzel şey miras olarak nesillerimize güzel ahlakı bırakmak olacaktır.

Rabbim bizleri, ihanetini methiyelerle kapatmaya çalışanlardan olmaktan muhafaza etsin!

 

---

[1] Mülk 9-10

[2] Âl-i İmrân Sûresi 118

[3] Nesâî, Cihâd, 24”

[4] Feth 28