Bizler dünyaya aciz ve savunmasız geliriz ve zamanla güç ve kuvvet toplayarak büyüyüp serpiliriz. Her ne kadar insan kendini kuvvetli ve güçlü görse de, Rabbimizin vereceği bir hastalıkta aynı doğduğunda olduğu gibi güçsüz ve aciz kaldığını görür. Bu durum bize gösteriyor ki, asıl gücün ve kuvvetin sahibi ancak Allah'tır. Bizler ise Rabbimizin karşısında aciz insanlarız.
İslam bir hayat nizamıdır ve insanların ihtiyaçlarını meşru çizgiler içinde nasıl yürütülmesi gerektiğini ortaya koyan bir kurallar bütünüdür. İnsan yaratılış itibari ile inanç değerlerini taşımak üzerine yaratılmış olup bunu da bir ihtiyaç olarak görmektedir.
Yaşadığımız hayatın içerisinde bazen sevinçle, bazen de hüzünle karşı karşıya kalıyoruz. Karşılaştığımız durumlar karşısında gönül istiyor ki, sırrımızı paylaşacağımız bir dostumuz olsun. Bazen bu sırlar öyle mahrem konular oluyor ki, eşimizle veya evlatlarımızla bile paylaşamıyoruz. Bu noktada insan kendine dost ararken fıtratından gelen duygu ile inandığı Rabbine sırrını açıklama isteği duyar.
Dünya hayatı her ne kadar geçici bir yaşam alanı olsa da insanoğlu buraya o kadar önem verir ki, buradaki zevkleri için kendi cinsi olan insanları harcamaktan çekinmez. Bu aslında ona nefsinin ve şeytanın verdiği bir vesvese olduğunu bildiği halde yinede bu hırsa kapılmaktan kaçamaz.
Bizi İslam ile şereflendiren Rabbimize sonsuz şükürler olsun! Bizler öyle bir dine mensubuz ki! Onda asla eksiklik ve hata söz konusu değildir. O öyle bir dindir ki, her şeyi düzgün yapmayı ve orta yolu izlemeyi emreder.
Şöyle bir tefekkür edelim! Daha önce hiç birbirini görmemiş, aynı örf ve ananeleri yaşamamış iki yabancı bir araya geliyor ve ömür boyu sürecek bir mutluluğa imza atıyor. Öyle ki kardeşler birbiri ile geçinemezken, evlatlar anne ve babası ile geçinemezken, iki yabancı bir araya geliyor ve bir yastıkta yaşlanıyor, sizce de böylesine bir birliktelik muazzam bir şey değil midir?
