Hayatı ve ölümü elinde olmayan insan kendine ne kadar da çok anlam yükler değil mi? Ancak insan her şeye hükmettiğini sandığı anda yok olurken geride ne kadar da çok hayaller bırakır. Oysa insan Allah’ın ona vermediği neyi elde etmiştir ki?
İnsanlık olarak bunalım yaşadığımız ve huzur aradığımız bir zamanı yaşıyoruz. Her şeyin üzerimize üzerimize geldiği, değerlerin kaybolup zulmün zirve yaptığı, adaletin terazisinin şaştığı bir çağda bir çıkış yolu arıyoruz! Ve diyoruz ki, şu üç günlük fani dünyada bize kim yol gösterecek?
Rabbim bizleri ihtiyaçlı var etmiş, o ihtiyaçları elde etmek içinde vesileler kılmıştır. Rabbinin verdiği rızka muhtaç olan insan ise çoğu zaman rızkı vereni unutmak gibi bir gafletin içine düşer. Oysa onun vermediği hiçbir şeyi insana verecek güç olmadığı çok açıktır.
“Kim bir iyilik yapmak ister de yapamazsa, Cenâb-ı Hak bunu yapılmış mükemmel bir iyilik olarak kaydeder. Şayet bir kimse iyilik yapmak ister sonra da onu yaparsa, Cenâb-ı Hak o iyiliği on mislinden başlayıp yedi yüz misliyle, hatta kat kat fazlasıyla yazar. Kim bir kötülük yapmak ister de vazgeçerse, Cenâb-ı Hak bunu mükemmel bir iyilik olarak kaydeder.
Bizler insanı değerlendirirken onun eşrefi mahluk olarak var edildiğinden bahseder ve bahse değer bir varlık olarak yaşaması gerektiğinden dem vururuz. Rabbimizin de insana yüklediği kimlik budur. Ancak insan denen varlık zaman zaman kimliğini kaybettiğinden dolayı ortaya çıkan kimliğin hükümsüzlüğü hepimizce tecrübe edilen acı bir gerçek olarak önümüzde durmaktadır.
İnsanoğlu olarak birçok hususta önümüze uzun uzun tanımlar çıksa da bizler yinede onun altındaki manayı arayarak asıl anlatılmak istenenin ne olduğunu kavrama yolunu tutarız. İnsanın doğasında olan bu doğruyu arama ve kavrama içgüdüsü Rabbimiz tarafından kullarına verilmiş bir özellik olarak var edilme sebebine ulaşma amacını taşıyan kutsal arayışdır.
