Dünya denen bu değirmen çok insan öğütmüştür de çok azının ismi hatırda kalmıştır. Aslında mesele hatırda da kalmak değil bir iz bırakabilmektir. İz bırakmaktan kastımız ise firavun ve Nemrut gibi isyankârlığın sancağı yükseltenlerden olmak değil, hakkın bayrağını dalgalandıranlardan olabilmektir. Hakkın bayrağını dalgalandırmak için ise iman, azim ve fedakârlık yapılması gereklidir.
Allah insanı akılla donatıp onu hükümlerle muhatap kılmıştır. Muhatap kıldığı hükümlerin gereği gibi anlaşılması içinse kitaplarını ve peygamberlerini göndermiştir. Ancak insan Rabbi tarafından kendisine sunulan bu nimeti kendisine ulaşmak için kullanmak yerine geçici dünyanın nimetlerine erişmek için bir araç haline getirmiştir.
Dünya hayatı geçici bir âlem olsa da Rabbimiz kullarının mutlu olup zevklenmesi için bazı vesileler kılmıştır. Bu vesilelerin en güzellerinden biride evlat sahibi olmaktır. Evlat sahibi olmak insanı ne kadar mutlu ediyorsa da, bir o kadarda zorlu bir imtihanı işaret etmektedir.
Hayat ve ölüm! Birbirine sıkı sıkıya bağlı iki gerçek! Bir tarafta hiç bitmeyecekmiş gibi asıldığımız hayat, diğer tarafta hiç uğramayacağımızı zannettiğimiz ölüm. Ancak hayat ne kadar gerçekse ölümde o kadar gerçek. Bizler hayatı seviyoruz da ölüm denen gerçekle yüzleşmekten kaçıyoruz.
Kâinat denen bu âlemde Rabbimiz her şeyi bir düzen ve tertipte yarattı. Bu kocaman âlemde zerre kadar yer tutmayan insanı da bu âleme halife kıldı. Ancak ne hazindir ki, kâinatın şaşmaz düzenini bozanda ona halife kılınan insan oldu.
Hayat insana bir sefer sunulmuş bir fırsattır. Ancak insanların çoğu eline geçen bu fırsatı kullanma hususunda yanılırlar. Bu yanılgının bir sonucu olarak da zannederler ki bu hayat hiç bitmeyecek. Oysa yaşadığımız bu hayat çölde susuzluğun verdiği yanılgı ile görülen seraptan bir farkı yoktur.
