Rabbimiz insanı değerli kılmış ve onu aklı ile yaratılmışların en üstünü haline getirmiştir. Ancak insan ona bu nimeti veren Rabbine kulluk yapmak yerine nefsine ve şeytana kul olmaya kalkarsa da onu aşağıların aşağısına vardıracağını açık bir şekilde beyan etmiştir.
İnsanı diğer varlıklardan ayıran her ne kadar aklı olsa da, akıl doğru düşünce ve amel ile desteklenmezse canavarlaşır ve büyük yıkımlara sebep olur. Nitekim tarihin tozlu sayfalarında büyük katliamlara sebep olmuş, insanlığın yüz karası denebilecek isimlerin hepsinin üstün zekâya sahip olduklarını görürüz.
Dünya hayatı bizler için geçici bir âlem olsa da yaratılışımız itibari ile arzu ve isteklerle donatılmış varlıklar olarak birçok hususta çaba içerisinde oluruz. Bu çaba esnasında izlediğimiz yollar ise bizlerin imani ve insani değerlerimizin ortaya çıkmasına vesile olarak Allah katındaki değerimizi ve insanların gözündeki saygınlığımızı belirleyen unsurları meydana getirir.
Yaşadığımız zaman da toplumda yükselen seslerden biride toplumu iyiye ve güzele yönlendirmesi gereken âlimlerin dünyalık kaygılarla hakkı gizlemesi meselesidir. Bugün bunu o kadar net yaşıyoruz ki her geçen gün insanların İslam’dan uzaklaşmalarına şahit oluyor ve engel olamıyoruz.
İnsanoğlunun kendini değerlendirmeye kalktığı zaman iki farklı kimlikle karşılaşır. Bir tarafı ile düşünebilen, değerlendirme yapabilen, doğru ile yanlışı ayırt edip hakkı seçen bir kimlik, diğer taraftan yeryüzünde fesat çıkartan, kan döken, yaratanına savaş açabilecek kadar cahil olan bir başka kimlik.
İnsanoğlu dünya hayatının bir gün sona ereceğini bildiği halde dünyaya öylesine bağlanır ki, hiç ölmeyecekmiş gibi yığınak yapar. Ancak mukadderatın her nefsi yakaladığı gibi onu da yakaladığında, Rabbinden rızasını kazanmak için zaman ister de ömrün bir sefer, imtihanın ise tek cevabı olduğunu unutur.
