Hiç bir şey bilmez olarak geldiğimiz bu dünyada her şeyi sonradan öğrenen bir varlık olarak asıl gayemiz olan kulluğun nasıl olacağını öğrenebilmemiz ancak Rabbimizin kitabı ve onun hükmünü açıklayan Allah Resulünün tefsiri ile mümkündür. İşte bu gece, Rabbimizin Müslüman kullarının hayatlarını nasıl yaşayacaklarını ortaya koymak için indirdiği Kuran-ı kerim'in indiği bir aydır.
İnsanoğlu cennete özlem duyar da, orayı kazanma hususunda ne kadar çaba sarf eder? Bu mesele cevabi verilmesi zor olan bir soru olsa da, yaşadığımız hayatın içerisinde edindiğimiz tecrübeler ışığında şunu diyebiliriz ki, insan nefsinin hoşuna giden her şeyin kendisinin olmasını isterde, onun için çaba sarf etmek istemez.
İlişkiler söz konusu olunca birçok meselede deriz ki, yalnızlık Allah'a mahsustur. Bu ifade yaratılmış olan bütün canlıların birbiriyle olan iletişiminin bir zorunluluk olduğunun ifadesidir. Bizler aile olmaya, akrabalık bağları kurmaya ihtiyacımız olduğu gibi, toplum içinde bizle ailevi ve akrabalık bağı olmayanlarla da iletişim halinde olmak durumunda olan varlıklarız.
İnsan, dünya denen geçici konağına hiç bir şey bilmez olarak gelir ve zamanla edindiği bilgilerle hayatını nasıl idame edeceğini öğrenir. Rabbimiz bu öğrenmenin doğru olabilmesi için insanı kodlamış olsa da, insan çevresel faktörlerin etkisi ile doğru ve yanlış algısında hata yapar.
İslam tarihi boyunca kadının sesinin haram olup olmadığı, namahrem olan erkeklerle aynı mekânda bulunup, bulunamayacağı ve çalışma hayatı içerisinde namahremlik konusuna dikkat edilmesi gibi hususları toplum içerisindeki birçok çevrede asırlardır tartışma meselesi olmuştur.
Konu insandan açıldı mı ne kadar akıllı ve zeki olduğundan bahsederiz de, kendisine verilen nimetlere karşılık nankörlük etmesinden bahsetmeyiz. Hâlbuki insanın en büyük zafiyetlerin den biri de nankör bir varlık olmasıdır. Bazen bu nankörlük o denli büyük olur ki, kendisine bunca nimeti veren Rabbine baş kaldırıp ilahlık iddiasında bulunmaya kalkar.
