Bizleri Müslüman olarak yaşatan Rabbimize hamd olsun! Böylesine güzel bir dinin mensupları olarak isteriz ki herkes hakkı bilsin ve ona uysun! Ancak hayat denen ömür sermayesi kimisi için cennete varan bir mükâfata, kimisi içinse cehenneme vardıran bir cezaya dönüşen bir imtihandır.
Allah’ı öyle sevmeliyiz ki! Kalbimizde onun sevgisinden başka bir sevgiye yer kalmamalı! Bunu ifade ederken dünyalık sevgilerimiz tabi ki olacaktır. Annemizi, Babamızı, eşimizi, çocuklarımızı, dostlarımızı sevmek insan olmanın tabii bir sonucudur ancak Allah sevgisi en yüksek yerde olmalı ve onun yanında hiçbir sevgi olmamalı ki, kul olmanın şerefine varmış olalım.
Haramdan kaçınmanın ve helalleri uygulamanın en önemli merhalesi ise bu konuda bizlere yardımcı olacak bir aile kurmaktır. Çünkü insan tek başına yaşamak üzere var edilmemiş, aksine toplum olmaya teşvik edilmiş, bunun içinde aile kurması insana emredilmiştir.
Herkes dünya hayatının geçici bir yer olduğunu bilir de asıl yerin ahret yurdu olduğunu unutur. Dünya hayatında her nimetin zevkine sürme peşine düşer de bir gün bu hayatın biteceğini hatırlamak istemez. Hâlbuki bu dünya bir ebedilik yurdu değil, ebedi olan ahret yurdu için bir tercih yeridir.
İnsanoğlu var edildiği günden beri ölüm insanın bir gerçeğidir. Her doğan ölmek üzere doğar. Ancak kimse ölümü hatırlamak istemez ama bu gerçeği de inkâr edemez. Öyle ki her şeyi var edeni inkâr eder, ona isyan eder, başka ilahlar edinir ama ölümü inkâr edemez.
İman etme şerefine nail olmuş bizler bilmek zorundayız ki! Bizim değer yargılarımız ve doğrularımız ancak Allah’ın kitabı ve Peygamberinin sünneti üzerinedir. Eğer bir kimse kendini Müslüman’ım diye vasıflandırıyorsa şu soruları kendine sormalı: Neye inanıyorum? Kimi örnek alıyorum? Karşılığında ne bekliyorum?
