Rabbimiz yarattığı her şeyi bir düzen ve tertip üzerine var etmiştir. Kâinata baktığımız zaman insanın bozması dışında bir bozukluk göremeyiz. Kâinatta olduğu gibi Rabbimiz yaşantımızda da bizden bir düzen üzerine hareket etmemizi istemektedir. Bu düzenin adı da kulluktur.
İslam’a gönül vermiş biz müminler için İslam’da özel gün ve geceler vardı. Bu zamanlarda yapılan ibadet ve hayırlar Rabbim katında diğer zamanlardan daha fazla ecre ve mükâfata vesile olur. İşte o günlerden biride haftalık buluşma ve kaynaşma vesilemiz olan Cuma namazıdır.
Bu dünyada verilen her nimetten yarın Rabbimiz tarafından sorguya çekileceğiz. Bazen çok basite aldığımız kaideler bile bizlerin ağır bedeller ödemesine sebep olacak. Elimizin altında olan birçok şeyin bize ait olduğunu zannediyoruz ancak bu nimetlerin dünyanın ziynetlerinden başka bir şey olmadığını anladığımızda maalesef çok geç olmuş olacak.
Dünya denen bu değirmenden kimler geldi, kimler geçti. Gidenler gelenlere nice ibretlik manzaralar bıraktı da insanoğlu ibret almadı. Kimine kıssa dedik kimine tarih, hepsi bizlere birer tecrübe. Kim bu tecrübelerden İbret aldı ise yüzdürdü gemisini, kimde umursamadı ise batırdı kendisini.
İnsanoğlu var olduğu günden beri dünya denen bu handan kimler geldi, kimler geçti! Âdem babamız geçti bu dünyadan. Önce nimeti yaşadı, sonra aldandı, dünya ile imtihan oldu ve sadakati ile kurtuluşa erdi. İbliste sadıktı bir zamanlar, ne zaman ki kibrine yenildi, sadakati kaybetti işte o zaman aşağıların aşağısına indi.
Yaşadığımız bir dünya var ki insanoğlu onu arzular, nefsi ona bağlanmayı emreder. Hâlbuki insan bu dünyanın kimseye kalmadığını, doğumla başlayıp ölüm ile biten bir rüya olduğunu bilir ama kendine bunu itiraf etmekten kaçınır. Yaşlandıkça olgunlaşması gereken insan gönlündeki arzuları geçen ömründeki rakamlar gibi büyütür.
