Kâinatta ne varsa Rabbimizin yaratmasının işaretlerini taşır ve bu işaretler kulları için varlığının bir delili olarak kendisine iman etmek için bir hükmü ortaya koyar. Ancak insanların çoğu onun açık delillerini taşıyan işaretleri gördükleri halde iman etmez veya iman etse bile manasını kavramaz.
İnsanoğlu yaradılış itibari ile inanç değerleri ile donatılmış ve tercih yapabilmesi içinde akıl ile şereflendirilmiştir. Akıl düşünür ancak onun kararını nihayete erdiren duyguların dışa yansımasını sağlayan kalpdir. Bizler onun için imandan bahsederken dil ile ikrar kalp ile tasdik ibaresini kullanmaktayız.
İnsanoğlunun var olduğu günden beri ağzından düşmeyen ancak uygulama noktasında herkesin kendi çıkarlarına göre karar aldığı bir kavram vardır ki, bunun adı adalettir. Bugün dünya üzerinde olan haksızlık ve zulme karşı adaletten bahsediyoruz ancak adaletin güçlünün elinde bir araç olduğuna ve güçsüzü ezen bir aracı dönüştüğüne hep birlikte şahit oluyoruz.
İnsan var edildiği günden beri şeytan ve nefis onu aldatmak ve Rabbine isyan ettirmek için her fırsatı değerlendirme noktasında bütün imkânları kullanırken, insan Rabbinin ona sunduğu korunaklı alanları tercih etme noktasında çoğu zaman aldanma içinde olmuştur.
Hiçbir şey bilmez bir halde geldiğimiz bu dünyada öğrendiklerimizle hayatımızı idame ettirirken ileri görüşlü olup insanları tanıyabilmek hem bu dünyamız için, hem de ahret hayatımız için en can alıcı kabiliyetlerden biridir.
Rabbimiz insanı nefsi ile var etmiş, nefsini de arzu ve isteklerle donatmıştır. Yaratılışın bir sonucu olarak ortaya çıkan bu ihtiyaçlar aslında insanın Rabbine olan itaatini ölçmek için var edilmiş birer imtihandan başka bir şey olmadığını da kerim kitabımız ortaya koyarak şöyle beyan etmektedir: وَاُحْضِرَتِ الْاَنْفُسُ الشُّحَّؕ “Nefisler menfaatlerine düşkün yaratılmıştır.”
