Hz. Âdem ile başlayan insanın serüveninde Âdemoğlu kendi varlığını her daim sorgulamış ve bu sorgulama neticesinde kendini konumlandırmaya çalışmıştır. Bu konumlandırmada insan Rabbinin ona verdiği değerlere sahip çıkmakla yaratılmışların en üstünü haline gelirken, değerlerine ihanet ettiğinde cennetten kovulmasına sebep olan şeytan gibi aşağıların aşağısına indiğine tarihte hep şahit olmuşuzdur.
Rabbimiz kâinatta bulunan her şeyi şaşmaz bir düzen üzere var ederken, insanoğluna bu sistemi devam ettirme görevini vererek düzenin bozulmasına sebep olacak hususlardan kendisini men etmiştir.
Allah tarafından lutfedilen bir rahmet sâyesinde sen onlara yumuşak davrandın. Eğer kaba, katı kalpli olsaydın, insanlar etrafından dağılıp giderlerdi. Artık onları affet, onlar için Allah’tan bağışlanma dile. Karara bağlanacak işlerde onlarla istişâre et! Kesin kararını verince de, yalnız Allah’a güvenip dayan! Çünkü Allah, kendisine güvenip dayananları sever.
İnsanoğlu dünyada var edildiği günden beri devam eden doğru ile yanlışın mücadelesinde doğru tarafı temsil eden Müslümanlar Allah c.c’ nün onlara çizdiği sınırları ne zaman aşmışsalar, kapanmaz yaralarla kan kaybetmişlerdir.
Rabbimiz insanoğluna verdiği aklı ile doğruyu bulmasını, kalbi ile onu tasdik etmesini emrederek insanın asıl yönetim merkezinin kalbi olduğunu ortaya koymaktadır. Bunun bir sonucu olarak bizler bir kişinin Müslüman olabilmesi için kalp ile tasdik, dil ile ikrarın şart olduğunu ortaya koymaktayız.
Hayatın akışı içinde birçok olayla karşılaşan insan yaşanan olaylara sıcağı sıcağına yorumlarda bulunur ve birçoğunda da yanılgıya düşer. İnsan aceleci bir varlık olarak böyle yorumlar ve kararlar alırken Rabbimiz bizlere şöyle seslenmektedir: وَعَسٰٓى اَنْ تَكْرَهُوا شَيْـٔاً وَهُوَ خَيْرٌ لَكُمْۚ وَعَسٰٓى اَنْ تُحِبُّوا شَيْـٔاً وَهُوَ شَرٌّ لَكُمْؕ وَاللّٰهُ يَعْلَمُ وَاَنْتُمْ لَا تَعْلَمُونَ
