Bizler gelip geçen bir hayatı hiç gitmeyecekmiş gibi yaşamaya çalışan cahil varlıklarız. Zannediyoruz ki, bu dünya denen geçici âlemin ve bize verilen her nimetin sahipleriyiz. Ancak unuttuğumuz şu ki, nice sahip oldukları güçler ile övünenler helak oldular. Ne güçleri baki kaldı, ne de kendileri…
İnsanoğlu var olduğu günden beri bir üstünlük yarışı içine girmiş ama bunun ona düşmanı olan şeytandan yadigâr kaldığını unutmuştur. Hâlbuki yaradılışında söz sahibi olmayan bir varlığın kendi gibi bir varlık olan başkası ile üstünlük yarışına girmesi ne kadar da aptalca bir düşüncedir.
Yüce Allah insanoğluna düşünebilme kabiliyetini vererek onu yaratılmışların en üstünü yaparken, ona aklını kullanabilmesi için imani, ahlaki ve sosyal değerleri içeren hükümler indirmiştir. İnsan bu değerlere sahip çıkıp uyguladığında takva ehli bir Müslüman olma şerefine nail olurken, bunun aksine bir harekette ise ya kâfir olur, ya da münafık…
İnsanı yoktan var eden, varlığından haberdar eden, bütün nimetleri önüne seren yüce Rabbimiz bunun karşılığında insanoğlundan istediği sadece kendisinin bilinmesi ve ona kul olunmasıdır. Kul olmanın anlamı ise ondan başka hiçbir güç ve odaktan korkmadan sadece Rabbine secde etmek ve her şeyin var edicisi olarak Allah’ı tanımaktır.
Bir hayat ki, her anı bir imtihan olduğu halde, güneşe aldanan erik ağacı gibi dünyanın zevklerine ve emellerine kapılarak ahreti unuttuk. Bu öylesine bir aldanma ki, kendimizden geçtik. Geçici bir âlem olan dünyanın üstündekileri elde etmek için kan, gözyaşı ve ihanetlerle dolu bir hayatı kendimize hedef seçerken, ölümle son bulacağını göz ardı ettik.
Dünya kuruldu kurulalı insanoğlu öyle çok şey gördü ki, hafızalar doldu, gözler şaştı, kalpler paramparça oldu ancak insanın kendi cinsine yaptığı zulüm ve işkence bitmedi. Çünkü insan nefsi ile var edilirken, karşısında ilmi ile yükselen, kibri ile isyan eden, sinsiliği ile Allah’a düşmanlığın bayraktarlığını yapan şeytanın hileleri ile karşı karşıyadır.
