İnsanoğlu diğer varlıkların aksine dünyaya görev ve sorumluluklarını bilerek gelmediğinden doğumundan ölümüne kadar sürekli öğrenmeye ihtiyaç duyar. Bu öğrenmede en önemli yeri ise kendinden önce dünyaya gelen insanların tecrübeleri ve birikimleri oluşturur.
Hayat denilen geçici sermayenin değerlenmesi için mutlaka fedakârlık eden birilerinin bulunması gerekir. Bunun nice örneğini yaşadığımız hayatın içinde de görürüz, ancak ne kadar farkına varırız sorusu çoğu zaman cevapsız kalır.
İnsan hayatı boyunca yeni bilgiler edinen ve bu bilgiler ışığında da kendine hedefler belirleyen bir varlıktır. Bu hedefler kimi zaman insanı eşrefi mahlûk olmanın zirvesi olan kul olmaya yükseltirken, kimin zamanda Rabbimizin ifadesi ile yol olarak hayvandan daha aşağı bir varlık haline getirir.
Herkesin gördüğü hayatımızın karanlık yüzü olan sır dolu hayatın içinde nice günah ve hata barındıran bizler, bu hata ve kusurlarını düzeltmek yerine, kendi gibi hatalar yapan başkalarının günahlarını ifşa edip, eleştirmekle kendimizi tatmin etmeye kalkarız. Hâlbuki bu şeytanın insana kurduğu en büyük tuzaklardan biridir.
Doğumla başlayıp ölümle biten yalancı dünyanın geçici sakinleri olan bizler hayatın içinde birçok nimetten zevk alır ve bu sebeple de o zevklerin aracı olan imkânları elde etmek için Rabbimizin haram kıldığı yollara tevessül etmeyi helak olma pahasına da olsa yapmaya kalkarız.
İnsanoğlu var olduğu günden beri devam eden hak ile batılın savaşında şunu bilmeliyiz ki, İbrahim olmadan nemrutlar, Musa olmadan firavunlar, Muhammed s.a.v olmadan ebu cehiller yok olmayacaktır. Biz Müslümanlar bu gerçeği anlamadığımız veya anlamak istemediğimiz için yıllardır kahrolsun ABD. kahrolsun İsrail diyoruz ama kahrolmuyorlar. Çünkü zafer gayrete gebedir.
