İslam öncesi Arap yarımadasında yaşanan sosyal hayat için bizler cahiliye dönemi diye bir ifade kullanırız. Bu ifadeyi kullanmamızın ana sebebi o insanların akılsız olması veya geri kalmışlığından değil, aklını hak ve hakikate kapatmış olmaları sebebi iledir.
Toplumları ayakta tutan en önemli faktörlerden biri de ahlaki değerlerdir. Ahlaki değerlerin en başlıca duygusu ise utanma duygusudur. Bir toplumda veya bir bireyde utanma duygusu varsa o hala insan olma özellikleri koruyor demektir. Eğer ki bir toplumun veya bir bireyin utanma duygusu kalmamışsa, o toplumda ne din, ne de kanunlar toplumu ayakta tutmaya yeter.
Biz öyle bir dinin mensuplarıyız ki, ahlak, edep, hayâ ve anlayış noktasında en üstün meziyetlerle donatılmış bir peygamberin ümmeti olarak onun örnekliğinde yetişen ashabın mirasçılarıyız. Peki! Mirasçısı olduğumuz sahabe efendilerimizin örnekliğini üzerimizde taşıyor muyuz?
İnsan tek başına yaşaması mümkün olmayan bir varlık olarak yeryüzünde bulunan imkânları paylaşmak zorundadır. Bu paylaşımın adil ve dengeli olabilmesi için insanın şahsiyetinin korunduğu, karşılıklı menfaatlere dayanan hukuki bir zemine ihtiyacı vardır. Hak ve menfaatleri korumak için gönderilen İslâm dini bu bağlamda çeşitli düzenlemeler getirmiştir.
İnsanoğlu Rabbinin ona bahşettiği aklı ile hayatını kolaylaştıracak imkânlara kavuşurken, bu imkânların verdiği şımarıklıkla da kendi değerlerine yabancılaştığına şahit olduğumuz bir zamanı yaşıyoruz. Hâlbuki tarih değerlerini, inançlarını kaybeden toplumların yok oluş hikâyeleri ile dolu iken, içinde bulunduğumuz çağın insanlarının da aynı yolunu izliyor olmaları akıbetlerini ortaya koymaktadır.
Yaşadığımız dünyada karşımıza çıkan simgeler, amblemler ve yapılar bizlerin zihninde bir anlam oluştururken, bulunduğumuz yerle ilgili de bizlere ipuçları verir. Bu işaretler bir bakıma bir kimsenin arazisiniz yerinin belli olması ve içerisine kendi izni dışında kimsenin girmemesi için yaptığı çitler gibidir.
