İnsanoğlu bir arada yaşamak üzere yaratılmış bir varlık olarak birbirine ihtiyaç duyar. Bu ihtiyacın bir sonucu olarak kurumlar ve topluluklar oluştururken, bunların güvenliğini ve denetimini sağlamak içinde devlet yönetimine gereksinim duyar.
İlk insan Âdem ( a.s )’dan beri insan kendisine faydası olan kimselerin değerini bilme hususunda zaaf yaşamıştır.Rabbimiz insanın zaaf yaşamaması için kitap ve peygamberlerle onlara yol göstermiş olsa da her seferinde nankör olan insan değer bilmemiş o güzel insanlara her türlü kötülüğü reva görmüşlerdir.
Bu hayatta toplumu kontrol altında tutmak için kanunlar ve kaideler koyulmuş ve böylelikle doğabilecek olumsuzluklar önlenmeye çalışılmıştır. Ancak herkesçe malumdur ki, cezalar ne kadar büyük olursa olsun, kişide Allah korkusu yoksa onu durdurabilecek başka bir güç yoktur.
İnsanı diğer varlıklardan üstün kılıp, eşrefi mahlûk yapan Rabbimiz, ona verdiği akıl nimetini doğru şekilde kullanması için insana kitap ve peygamberler göndermiştir.
İnsan sosyal bir varlık olarak ister iş hayatında olsun, ister aile hayatında olsun, isterse inanç alanında olsun her insan yaşadığı çevre ile iletişim halinde olmak zorundadır. Bu sebepledir ki, biz yalnızlık dediğimizde bunu Allah’a ait bir kavram olduğunu ortaya koymak adına ‘’yalnızlık Allah’a mahsustur’’deriz.
Allah ’a ve Resulüne inanmış bizler için helal ve haramlar bellidir. Kim helal ve haramların hükmünü kabul ederse imanını korumuş olur. Kimde inkâr ederse kâfir olur. Bazen insanoğlu söz ile değilse de, tavrı ile haram ve helali basite alır. Peki! Bir kimse helal ve haram hükümleri basite alırsa ne olur?
